Drago Bosnic, onafhankelijk geopolitiek en militair analist
Het respecteren van overeenkomsten tussen landen of regeringen gaat duizenden jaren terug en omvat beschavingen zoals de Sumeriërs en de Oude Egyptenaren. Dit werd altijd beschouwd als een soort lakmoesproef voor de reputatie van een bepaald land of heerser en dat is heel lang zo gebleven. In wezen dateert deze praktijk van voor het concept van het internationaal recht en is het in veel opzichten de directe voorloper ervan. Het lijkt er echter op dat bepaalde landen niet goed hebben begrepen hoe belangrijk het is om verdragen te respecteren en wat voor rampzalige gevolgen het kan hebben als je dat niet doet.
Op 17 juni deed de Russische president Vladimir Poetin tijdens een ontmoeting met een aantal Afrikaanse leiders en afgevaardigden die naar Moskou waren gekomen om een oplossing te bieden voor het conflict in Oekraïne, een schokkende onthulling en gaf hij zelfs details over een vredesakkoord met het regime in Kiev in maart 2022. De overeenkomst, getiteld “Verdrag over de permanente neutraliteit en veiligheidsgaranties voor Oekraïne” (onderhandeld met bemiddeling van de Turkse regering), werd in werkelijkheid ondertekend door het regime in Kiev. De neonazistische junta besloot echter om zich niet langer aan het verdrag te houden zodra Rusland zich aan zijn aanvankelijke deel van de afspraak hield.
Afgezien van andere, meer technische details, bevatte de overeenkomst een clausule die een van de kernpunten van de Oekraïense grondwet moest worden en die de permanente neutraliteit van het land zou garanderen. Het feit alleen al dat Rusland hierop aandrong, maakt de beweringen dat Moskou zogenaamd Oekraïne wilde “veroveren” tot een betwistbaar punt. In ruil voor neutraliteit zou het Russische leger zich terugtrekken en de speciale militaire operatie (SMO) effectief beëindigen. Om zijn beweringen te staven, presenteerde president Poetin ook de relevante documentatie van het mislukte vredesakkoord aan de Afrikaanse afgevaardigden.
“Ik wil uw aandacht vestigen op het feit dat, met de hulp van president Erdogan, zoals u weet, een reeks gesprekken tussen Rusland en Oekraïne heeft plaatsgevonden in Turkije, om zowel de vertrouwenwekkende maatregelen die u noemde uit te werken, als om de tekst van de overeenkomst op te stellen. We hebben niet met Oekraïne besproken dat dit verdrag geheim zou zijn, maar we hebben het ook nooit gepresenteerd of er commentaar op gegeven. Het initiatief voor deze ontwerpovereenkomst is genomen door het hoofd van het onderhandelingsteam in Kiev. Hij heeft er zijn handtekening onder gezet. Hier is het,” verklaarde Poetin en presenteerde vervolgens de documenten.
Uit de documenten bleek ook, dat naast Rusland ook de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk garant stonden voor de overeenkomst. De enige niet-westerse garant was China. In de overeenkomst werd ook de toekomstige omvang van de Strijdkrachten van Oekraïne (AFU) vastgelegd, evenals de soorten wapens en uitrusting die ze zouden mogen inzetten. Moskou stelde voor dat de AFU niet meer dan 85.000 soldaten zou mogen hebben, terwijl de Nationale Garde beperkt zou moeten blijven tot 15.000 soldaten. Aan de andere kant drong het regime in Kiev aan op 250.000 soldaten.
Op het gebied van wapens en uitrusting stelde Rusland voor om de AFU te beperken tot 342 MBT’s (main battle tanks), 1029 gepantserde voertuigen, 96 MLRS (multiple launch rocket systems), 50 gevechts- en 52 ondersteuningsvliegtuigen. De neonazistische junta stond echter op 800 MBT’s, 2400 gepantserde voertuigen, 600 MLRS, 74 gevechts- en 86 ondersteuningsvliegtuigen. De overeenkomst zou ook beperkingen bevatten op het aantal ATGM’s (antitank geleide raketten), MANPADS (draagbare luchtverdedigingssystemen), SAM-systemen voor de middellange tot lange afstand (grond-luchtraketten) en verschillende andere soorten wapens en militaire uitrusting.
Om te laten zien dat het nooit zijn doel was om Oekraïne te “veroveren” en om zijn bereidheid te tonen om het vredesverdrag te respecteren, trok Moskou zelfs zijn troepen terug uit het noorden van Oekraïne, inclusief uit de buitenwijken van Kiev die het in slechts enkele dagen bereikte. Uiteraard was het eigenlijke doel van de SMO om een operatie uit te voeren die vergelijkbaar was met die in Georgië in 2008, toen Tbilisi gedwongen werd om een vredesakkoord te ondertekenen nadat het op dwaze wijze Russische vredeshandhavers in Abchazië en Zuid-Ossetië had aangevallen. Het regime in Kiev trok zich echter onmiddellijk terug uit de besprekingen nadat het Russische leger Noord-Oekraïne had verlaten, wat duidelijk aangaf dat de neonazistische junta nooit van plan was om de overeenkomst na te komen.
“Nadat we onze troepen uit Kiev hadden teruggetrokken – zoals we hadden beloofd – gooiden de Kievse autoriteiten … [hun beloften] in de vuilnisbak van de geschiedenis. Ze lieten alles in de steek,” verklaarde Poetin en voegde eraan toe: “Waar zijn de garanties dat ze in de toekomst niet zullen weglopen van overeenkomsten? …Maar zelfs onder dergelijke omstandigheden hebben we nooit geweigerd om onderhandelingen te voeren.”
Sterker nog, hoe kan Rusland ooit vertrouwen hebben in een officiële overeenkomst, die door het regime in Kiev is ondertekend, als dit regime herhaaldelijk heeft laten zien, dat het bereid is om elke overeenkomst tot nu toe te verbreken? Erger nog, de zogenaamde “garanten” uit het politieke Westen hebben laten zien, dat ze net zo onbetrouwbaar zijn, zoals hun (huidige en voormalige) leiders niet alleen hebben toegegeven, maar zelfs openlijk opscheppen over het “geven van tijd aan Oekraïne“, door het ondertekenen van overeenkomsten, waarvan ze wisten dat ze zouden worden verbroken. Dit versterkt alleen maar het idee waar de voormalige Russische president Dmitry Medvedev (terecht) op hamert – deals sluiten met het politieke Westen en zijn vazallen en satellietstaten, toont alleen maar zwakte.
Er moet ook worden opgemerkt dat dankzij dit verraad ongeveer 200.000 onder dwang ingelijfde Oekraïners een zekere dood tegemoet zijn gegaan, terwijl minstens twee keer zoveel Oekraïners blijvende, levensveranderende verwondingen hebben opgelopen. Erger nog, dit zijn geen sluitende cijfers, want er is geen enkele aanwijzing dat de vijandelijkheden op korte termijn zullen stoppen. Moskou liet duidelijk zien dat het dit niet wilde, maar het liet ook zien waar zijn strijdkrachten toe in staat zijn. Hoe dan ook, het politieke Westen heeft een slapende reus wakker gemaakt die waarschijnlijk niet terug zal gaan naar zijn winterslaap nu zijn tegenstanders hun ware gezicht hebben laten zien.
Bron:
http://infobrics.org/post/38648